آیا با قصد ازدواج مدتی با هم دوست باشیم؟

دوست عزیز سلام
اول از همه بگم به نظر من اگر کسی واقعا قصد جدی ای داشته باشه برای ازدواج دوستی رو پیشنهاد نمیکنه! اما نکته مهم اینه که دوستی به دلایل زیر برای ازدواج خوب نیست اما رفت وآمد با فرد مقابل طبق قواعد و اصول، خوبه»

• توی دوستی چون خانواده ها معمولا از رابطه خبر ندارن، طرفین(به خصوص پسر) احساس آزادی بیشتری میکنن و از اینکه رابطه رو به سمت صمیمیت و نهایتا رابطه های جنسی بکشونن ترسی ندارن چون میدونن کسی نمیدونه که بخواد بازخواستشون کنه.البته این فقط یک بُعد ماجراست(و البته بدبینانه که متاسفانه رایج هم هست).
• دوستی بعد از مدتی به خاطر محبتی که توش ایجاد میشه و وابستگی ای که ایجاد میکنه از سمت شناخت خارج میشه و کم کم دوطرف ایرادات هم رو نمیبینن چون نمیخوان این محبت از بین بره و همین باعث میشه اگر ازدواج کنن بعد از یه مدت که همه چیز عادی میشه به خودشون بیان و ایرادایی رو ببینن که قبل ازدواج بهشون اهمیت نمیدادن !
• کلا فلسفه دوستی و ازدواج خیلی به هم مرتبط نیستن، هرچند که در فرهنگ غرب و افرادی که سبک مشابهی برای زندگیشون دارن دوستی دو طرف میتونه به ازدواج منجر بشه و چه بسا ازدواج های خوب و محکم، اما در فرهنگ سنتی شرق، دوستی راهی برای خروج از تنهایی و رفع نیاز های عاطفی با جنس مخالفه، در حالی که ازدواج یک مسئولیت شخصی – اجتماعی با خودش میاره ! پس کسی که دنبال دوستیه، نمیخواد اون مسئولیت رو قبول کنه و در نتیجه دنبال ازدواج هم نیست.البته همونطور که گفتم این برای همه افراد صدق نمیکنه.

در نهایت به نظر من اینکه شما با فرد مورد نظر مدتی با آگاهی خانواده ها و در شرایطی که خیلی درگیر حرارت  محبت و عشق و وابستگی نشید، رابطه داشته باشید خوبه، چون تو شرایط مختلف رفتار هم رو میبینید و شناخت نسبی ای پیدا میکنید، اما باید یادتون باشه که این آشنایی ها نباید منجر به این باشه که اگر فرد مورد نظر ایراد(یا تفاوت ها)یی داره که مطمئنید تاثیرگذار خواهد بود، باز هم به خاطر محبت بینتون، اونا رو نادیده بگیرید و به ازدواجی تن بدید که بعدا پشیمونی به دنبال بیاره.